προεγκάθημαι

Α

ενυπάρχω εκ τών προτέρων («οἱ διὰ τὰς προεγκαθημένας αὐτοῑς ὁρμὰς ὀλιγωροῡντες τοῡ καθήκοντος», Πολ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προ-* + ἐγκάθημαι «ενεδρεύω, ελλοχεύω»].